flamteu
Etimolodjeye
[candjî]No d’ fijheu do viebe : « flamter ».
Prononçaedje
[candjî]- AFE :
- diferins prononçaedjes : /flam.ˈtøː/ /flam.ˈtʀɛs/
- prononçaedje zero-cnoxheu : /flam.ˈtøː/
- Ricepeures : flam·teu
Sustantif
[candjî]| singulî | pluriyal | |
|---|---|---|
| omrin | flamteu | flamteus |
| femrin | flamteuse | flamteuses |
| flamtresse | flamtresses |
flamteu omrin
- (rabaxhanmint) brutiant cåzeu do neyerlandès, do flamind.
- On-z ôt des flamteus et des flamtresses divins les cwate cwårtîs del veye di Lidje. — Motî Forir (fråze rifondowe).
- (rabaxhanmint) onk ki s' kidût nén dadrame.
- Diviè l’ eglijhe, nos cwate flamteus,
Endè vont sins gote prinde asteme
Å påpåd k’ poirtèt-st a bateme. — Joseph Vrindts, ”Vîx Lîge” (1901), p.50, “Li Pèqu’teu” (fråze rifondowe).
- Diviè l’ eglijhe, nos cwate flamteus,
Parintaedje
[candjî]Sinonimeye
[candjî]Ortografeyes
[candjî]Ratournaedjes
[candjî]cåzeu do neyerlandès, do flamind
Francès : néerlandophone (fr), flamandophone (fr) volubile