Przejdź do zawartości

Jan Rotkiewicz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jan Rotkiewicz
Иван Адамович Роткевич
Ilustracja
generał dywizji generał dywizji
Data i miejsce urodzenia

20 czerwca 1898
Borysów

Data i miejsce śmierci

17 maja 1962
Moskwa

Przebieg służby
Lata służby

19181957

Siły zbrojne

Armia Czerwona
ludowe Wojsko Polskie

Stanowiska

dowódca 2 Dywizji Piechoty, Pomorskiego Okręgu Wojskowego, Warszawskiego Okręgu Wojskowego.

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa:

zwalczanie podziemia antykomunistycznego w Polsce

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Order Sztandaru Pracy I klasy Order Krzyża Grunwaldu II klasy Order Krzyża Grunwaldu III klasy Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi
Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Kutuzowa I klasy (ZSRR) Order Kutuzowa II klasy (ZSRR) Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Order Czerwonej Gwiazdy Medal „Za zasługi bojowe” Medal jubileuszowy „XX lat Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej”
Jan Rotkiewicz podczas służby w Armii Czerwonej

Jan Rotkiewicz, ros. Иван Адамович Роткевич (ur. 8 czerwca?/20 czerwca 1898 w Borysowie, zm. 17 maja 1962 w Moskwie) – generał dywizji Wojska Polskiego (ludowego) i działacz sportowy, poseł na Sejm PRL I kadencji z okręgu wyborczego Olsztyn.

Wykształcenie wojskowe

[edytuj | edytuj kod]
  • Kurs Inżynieryjno-Wojskowy w Kazaniu (1919–1924)
  • Akademia Wojskowa im. K. Woroszyłowa w Moskwie (1953–1956)

Służba w wojsku

[edytuj | edytuj kod]

W 1918 rozpoczął służbę wojskową w Armii Czerwonej. Po ukończeniu Kursu Inżynieryjno-Wojskowego dowodził plutonem, kompanią i batalionem w 4 Kazańskiej Szkole Inżynieryjnej. W 1938 zwolniony do rezerwy.

W 1941 ponownie powołany do służby wojskowej w Armii Czerwonej. Dowodził batalionem, pułkiem i dywizją.

23 lipca 1944 roku odkomenderowany w stopniu pułkownika do Wojska Polskiego. Był szefem sztabu, a później dowódcą 2 Dywizji Piechoty, z którą uczestniczył w walkach o Warszawę i Wał Pomorski. Szef sztabu 1 Armii Wojska Polskiego od marca do maja 1945 roku.

Był przewodniczącym Wojewódzkiego Komitetu Bezpieczeństwa w Rzeszowie[1].

Od 5 kwietnia 1946 w ramach akcji repatriacyjnej dowodził Grupą Operacyjną „Rzeszów”. Wraz z G.O. Rzeszów brał udział w walkach z partyzantką poakowską.

Był dowódcą Pomorskiego Okręgu Wojskowego (od 26 czerwca do 15 października 1947, jako generał brygady i ponownie pomiędzy 1 stycznia 1955 a wrześniem 1956, będąc już w stopniu generała dywizji). Dowodził również Lubelskim i Poznańskim Okręgiem Wojskowym. Najdłużej pełnił funkcję dowódcy Warszawskiego Okręgu Wojskowego (od 7 marca 1949 do 28 kwietnia 1953)

W styczniu 1957 zakończył służbę w Wojsku Polskim i powrócił do ZSRR[2].

Działalność społeczna

[edytuj | edytuj kod]

Od 8 lutego 1953 do 20 lutego 1954 był przewodniczącym Sekcji Piłki Nożnej Głównego Komitetu Kultury Fizycznej – organu funkcjonującego czasowo w latach 1951–1956 w miejsce Polskiego Związku Piłki Nożnej. Jako dowódca Pomorskiego Okręgu Wojskowego przyczynił się do budowy Stadionu „Zawiszy” w Bydgoszczy.

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Podczas służby w WP używał imienia Jan. Był dwukrotnie żonaty. Druga żona Janina zmarła przedwcześnie w Bydgoszczy. Miał córkę i dwóch synów[3].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Bohdan Urbankowski, Czerwona msza czyli uśmiech Stalina, t. I, Warszawa 1998, s. 631
  2. Bohdan Urbankowski, czerwona msza, czyli uśmiech Stalina, t. I,Warszawa 1998, s. 405.
  3. Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. III: M-S, Toruń 2010, s. 322-324
  4. Uchwałą Prezydium Krajowej Rady Narodowej z 11 maja 1945 za bohaterskie czyny i dzielne zachowanie się w walce z niemieckim najeźdźcą. Odznaczenia Generałów Wojska Polskiego przez Prezydium Krajowej Rady Narodowej. „Polska Zbrojna”, s. 1, 12 maja 1945.  Por. Kazimierz Konieczny, Henryk Wiewióra: Karol Świerczewski Walter. Zbiory Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie. Warszawa: Wydawnictwo „Nasza Księgarnia”, 1971, s. 263.
  5. M.P. z 1947 r. nr 11, poz. 26.
  6. Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy, nr 2, 20 lutego 1960, s. 2.
  7. Роткевич Иван Адамович :: Память народа [online], pamyat-naroda.ru [dostęp 2024-03-23].
  8. Награждён в соответствии с Указом Президиума Верховного Совета СССР от 04.06.1944 "О награждении орденами и медалями за выслугу лет в Красной Армии

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Warszawski Okręg Wojskowy. Historia i współczesność, Wyd. Bellona, Warszawa 1997
  • „Wojskowy Przegląd Historyczny” nr 1–2 z 1975, str. 517
  • Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. III: M-S, Toruń 2010, s. 322-324.