Przejdź do zawartości

International Cometary Explorer

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
International Cometary Explorer
Ilustracja
Inne nazwy

ISEE-3, ICE, Explorer 59

Zaangażowani

Stany Zjednoczone NASA

Indeks COSPAR

1978-079A

Rakieta nośna

Delta 2914

Miejsce startu

Cape Canaveral Air Force Station, Stany Zjednoczone

Cel misji

21P/Giacobini-Zinner

Cel misji

Kometa Halleya

Orbita (docelowa, początkowa)
Okrążane ciało niebieskie

Słońce

Perycentrum

0,93 AU

Apocentrum

1,03 AU

Okres obiegu

355 dni

Nachylenie

0,1°

Czas trwania
Początek misji

12 sierpnia 1978 (15:12 UTC)

Koniec misji

maj 1997

Wymiary
Masa całkowita

390 kg

International Cometary Explorer (ICE) – sonda kosmiczna, która była pierwotnie nazywana International Sun / Earth Explorer 3 (ISEE-3). Jej misja rozpoczęła się 12 sierpnia 1978 roku. Sonda stanowiła część międzynarodowego programu współpracy pomiędzy NASA i ESA, który miał posłużyć do badania interakcji między ziemskim polem magnetycznym a wiatrem słonecznym. W programie wykorzystano trzy statki kosmiczne: ISEE 1 i ISEE 2 oraz ISEE 3 na heliocentrycznej orbicie (później przemianowany na ICE).

ICE jako pierwszy statek kosmiczny poruszał się po orbicie przechodzącej przez punkty libracyjne. Został on później wysłany w kierunku komety 21P/Giacobini-Zinner i stał się pierwszym statkiem kosmicznym, który bezpośrednio badał kometę. 28 marca 1986 wykonał najdalszy przelot obok komety Halleya (odległość od jądra komety wyniosła 28 mln km).

Trajektoria lotu sondy ICE


Odzyskanie łączności z sondą w 2014 roku

[edytuj | edytuj kod]

Gdy zakończono zadanie związane z kometą Halleya, na początku lat 90. postanowiono ponownie wykorzystać sondę do badania Słońca. Przedsięwzięcie realizowano w latach 1991-1997, w międzyczasie wystąpiły jednak problemy z łącznością, po raz ostatni nawiązano krótki kontakt z pojazdem w 1999 w celu sprawdzenia stanu technicznego nadajnika. W 2014 roku nadarzyła się okazja na odzyskanie kontroli nad sondą, która zbliżyła się wówczas ponownie do Ziemi. Wymagało to jednak użycia radiowego pasma S, które niemal zupełnie wyszło z użycia, a sieć radioteleskopowa Deep Space Network pozbyła się już przestarzałych urządzeń radiowych. Zespół z Applied Physics Laboratory Uniwersytetu Johnsa Hopkinsa zaproponował NASA pomoc w przechwyceniu pojazdu. Postanowiono wykorzystać w tym celu będącą w posiadaniu instytutu 18-metrową antenę oraz radio programowalne. Sprzęt wymagał jednak drogiej modyfikacji, której koszt sięgał około 125 000 USD. W celu zdobycia pieniędzy zorganizowano akcję crowdfundingową, darczyńcy wpłacili niemal 160 000 USD, co z dużą nawiązką pozwoliło sfinansować projekt. 29 maja 2014 roku ogłoszono, że próba odzyskania łączności zakończyła się pełnym sukcesem – przełączono system komunikacyjny sondy w dwukierunkowy tryb serwisowy, a dane zdołał odebrać szereg stacji na całym świecie. W przypadku stwierdzenia wystarczającej sprawności technicznej pojazdu, stojący na czele akcji Skycorp planuje skierować sondę w pobliże Księżyca, aby wykorzystać jego asystę grawitacyjną do skierowania pojazdu na użyteczną orbitę heliocentryczną i tym samym umożliwienia ponownego prowadzenia badań.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]