Przejdź do zawartości

Boris Gelfand

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Boris Gelfand
Ilustracja
Boris Gelfand, 2010
Data i miejsce urodzenia

24 czerwca 1968
Mińsk

Obywatelstwo

ZSRR
Białoruś
Izrael

Tytuł szachowy

arcymistrz (1989)

Ranking FIDE

2668 (01.06.2022)[1]

Ranking krajowy FIDE

1[2]

FIDE Top 100

77

Boris Gelfand, ros. Борис Абрамович Гельфанд (ur. 24 czerwca 1968 w Mińsku) – białoruski szachista reprezentujący Izrael, arcymistrz od 1989, wicemistrz świata z 2012 roku.

Kariera szachowa

[edytuj | edytuj kod]

W latach 90. siedmiokrotnie był notowany w pierwszej dziesiątce listy rankingowej FIDE. W tym czasie odniósł wiele sukcesów w prestiżowych turniejach międzynarodowych i cyklu rozgrywek o mistrzostwo świata. W 1990 roku wspólnie z Wasilijem Iwanczukiem wygrał turniej międzystrefowy w Manili, przed Viswanathanem Anandem i Nigelem Shortem[3]. W meczach pretendentów dotarł do ćwierćfinału, w którym przegrał z Shortem[4].

W roku 1993 zwyciężył w następnym turnieju międzystrefowym w Biel[5]. W drodze do finałowego meczu pretendentów pokonał Michaela Adamsa i Władimira Kramnika. W finałowym meczu przegrał jednak z Anatolijem Karpowem[6]. W mistrzostwach świata FIDE (Groningen 1997), rozgrywanych systemem pucharowym Gelfand dotarł do półfinału, w którym został wyeliminowany przez Ananda[7]. W kolejnych turniejach mistrzowskich awansował do IV (1999[8] i 2000[9]) oraz V rundy (2001[10]), w kolejnych latach przegrywając z Aleksandrem Chalifmanem, Aleksiejem Szyrowem i Piotrem Swidlerem.

Do największych sukcesów turniejowych Gelfanda należy I miejsce w Memoriale Alechina w Moskwie w 1992 roku (wspólnie z Anandem, przed Karpowem). W 1996 roku I miejsca w Wiedniu (wraz z Karpowem, przed Kramnikiem i Szyrowem) oraz Tilburgu (wraz z Jeroenem Piketem). Dwukrotnie (w latach 1998[11] i 2000[12]) wygrywał memoriały Akiby Rubinsteina w Polanicy-Zdroju. W 1999 zwyciężył w turnieju Sigeman & Co w Malmö, w 2002 – w silnym turnieju w Cannes (wraz z Weselinem Topałowem), w 2004 – w Pampelunie, w 2005 podzielił I miejsce na Bermudach oraz zajął VI miejsce[13] w Pucharze Świata w Chanty-Mansyjsku, po raz kolejny swojej karierze kwalifikując się do meczów pretendentów. W 2006 zwyciężył (wraz z Andrijem Wołokitinem) w Biel. W 2007 wystąpił w rozegranych w Eliście meczach pretendentów[14] i wywalczył awans do turnieju o mistrzostwo świata w Meksyku, w którym osiągnął duży sukces, zajmując III miejsce (za Viswanathanem Anandem i Władimirem Kramnikiem)[15]. W 2009 r. zdobył Puchar Świata[16], natomiast w 2009 r. zwyciężył w León, w finale pokonując Lewona Aronjana[17]. W 2011 r. zwyciężył w meczach pretendentów[18] i w 2012 r. zmierzył się w Moskwie z Viswanathanem Anandem w meczu o mistrzostwo świata, przegrywając w stosunku 7½ – 8½[19]. W 2013 r. zwyciężył (wspólnie z Lewonem Aronianem) w memoriale Aleksandra Alechina rozegranym w Paryżu i Petersburgu[20], poza tym samodzielnie zwyciężył w memoriale Michała Tala w Moskwie (wyprzedzając m.in. Magnusa Carlsena, Viswanathana Ananda i Władimira Kramnika)[21].

Wielokrotnie reprezentował ZSRR, Białoruś i Izrael w turniejach drużynowych, m.in.:

Najwyższy ranking w dotychczasowej karierze osiągnął 1 listopada 2013 r., z wynikiem 2777 punktów zajmował wówczas 7. miejsce na światowej liście FIDE, jednocześnie zajmując 1. miejsce wśród izraelskich szachistów[25].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]