Przejdź do zawartości

Antonio Vico

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Antonio Vico
Kardynał biskup
Ilustracja
Herb duchownego
Kraj działania

Włochy

Data i miejsce urodzenia

9 stycznia 1847
Agugliano

Data i miejsce śmierci

25 lutego 1929
Rzym

Prefekt Świętej Kongregacji Obrzędów
Okres sprawowania

8 lipca 1918–25 lutego 1929

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

20 września 1873

Nominacja biskupia

22 grudnia 1897
tytularny arcybiskup Filippi

Sakra biskupia

9 stycznia 1898

Kreacja kardynalska

27 listopada 1911
Pius X

Kościół tytularny

S. Callisto
biskup Porto e Santa Rufina

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

9 stycznia 1898

Konsekrator

Mariano Rampolla del Tindaro

Współkonsekratorzy

Cesare Sambucetti
Antonino Sardi

Antonio Vico (ur. 9 stycznia 1847 w Agugliano, zm. 25 lutego 1929 w Rzymie) – włoski duchowny katolicki, dyplomata, wysoki urzędnik Kurii Rzymskiej, kardynał.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Ukończył studia na Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie (doktorat z filozofii i teologii, a także utroque iure – prawa kanonicznego i cywilnego). Do kapłaństwa ordynowany 20 września 1873 w rodzinnej diecezji Ancona. Skierowany na dalsze studia w latach 18731876. Pracował duszpastersko w diecezji rzymskiej. W 1877 rozpoczął karierę w dyplomacji, kiedy to został sekretarzem nuncjatury w Hiszpanii. Był następnie: delegatem w Konstantynopolu (18801883), audytorem nuncjatury we Francji (1883-1887), a następnie w Hiszpanii (1887-1893) i Portugalii (1893-1897). 25 maja 1886 został prywatnym Szambelanem Jego Świątobliwości. W listopadzie 1897 wysłany został do Coimbry jako delegat apostolski i nadzwyczajny legat.

22 grudnia 1897 otrzymał nominacje na tytularnego arcybiskupa Filippi. Sakry udzielił mu 9 stycznia 1898 roku kardynał Sekretarz Stanu Mariano Rampolla del Tindaro. Od lutego 1904 był nuncjuszem w Belgii, a następnie, od 1907, w Hiszpanii.

Na konsystorzu z 1911 otrzymał kapelusz kardynalski. Brał udział w konklawe 1914 i 1922 roku. Od 1915 stał się pracownikiem Kurii Rzymskiej jako pro-prefekt Świętej Kongregacji Obrzędów. Został też jednocześnie podniesiony do rangi kardynała-biskupa Porto e Santa Rufina. 8 lipca 1918 mianowany prefektem Kongregacji Obrzędów. Urząd ten pełnił do śmierci.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]