Vejatz lo contengut

Le Vilar

Aqueste article es redigit en lengadocian.
Un article de Wikipèdia, l'enciclopèdia liura.

Vilatge d'Occitània
Le Vilar
Villasavary
Descobridor o inventaire
Data de descobèrta
Contrari
Color
Simbòl de quantitat
Simbòl d'unitat
Proprietat de
Fondador
Compren
Data de debuta
Data de fin
Precedit per
Seguit per
Coordenadas
Le Vilar vist de l'oèst.
Armas
Geografia fisica
geolocalizacion
Coordenadas 43° 13′ 19″ N, 2° 02′ 24″ E
Superfícia 33,08 km²
Altituds
 · Maximala
 · Mejana
 · Minimala
 
320 m
200 m
137 m
Geografia politica
País Armas de Lengadòc Lengadòc
Estat Bandièra de França França
Region
76
Occitània
Departament
11
Aude Escut del Departament d'Aude
Arrondiment
111
Carcassona
Canton
1101
De la Puèja al Rasés (Fanjaus abans 2015)
Intercom
200035707
CC de Puèja Lauragués Malapera
Cònsol Jacques Danjou
(2020-2026)
Geografia umana
Populacion
Populacion totala
(2018)
1 210 ab.
Evolucion de la populacion
Evolucion de la populacion

1 249 ab.
Densitat 37,79 ab./km²
Autras informacions
Gentilici vilarés, -esa?
Còde postal 11150
Còde INSEE 11418

Le Vilar (Savaric)[1] (Vilar en grafia mistralenca[2] e le Bilá en grafia de Savartés[3]; Villasavary en francés) es una comuna lengadociana, situada dins lo departament d'Aude e la region d'Occitània, ancianament de Lengadòc-Rosselhon.

Lo gentilici es benlèu vilarés -esa (Vilarés -eso en grafia mistralenca)[2].

Comunas a l'entorn.

Las atestacions ancianas son : Villare Severic en 1162; Castrum Vilarii en 1207; Villarium en 1211; Villa de Villario en 1304; Villarium Savaricum en 1307; Decimarium Sancti Petri de Villario en 1310; Decimarium Sancti Jacobi de Villario en 1315; Ecclesia de Villasavarico en 1317; Vilarium Savaricum de Terra Clapada en 1319; Villare de Villario Savarico en 1320; Castrum de Villario Savarico en 1320; El Vialar Savari en 1427; Le Vilar en 1441; Le Villar Savaric en 1443; Rectoria Beatorum Jacobi et Petri de Villari Savarico en 1484; Le Villar Savari en 1494; Villar Savary en 1573; Villasavary en 1781[4]; le Villa-savary, le Villa, le Bilá en 1912 (Savartés: 2 atestacions francesas, puèi 1 en sa grafia occitana)[3].
Lo primièr element est Vilar, del latin villare, que deriva de villa e que representava una partida de la villa, granda proprietat antica e medievala, doncas un masatge, una bòria, un lòc a despart a l'interior de la villa. Lo determinant, pas emplegat a l'oral, es lo nom germanic d'òme Savaric[5].

Bèlsplans e la Sala

[modificar | Modificar lo còdi]

La mapa mòstra, al nòrd-èst de la comuna, Besplas sul planòl e un pauc al nòrd, la capèla de Besplas. Lo mistèri es esclarzit per l'abat Savartés.
Se trobava a Bèlsplans lo vilatge e la parròquia primitiva del vocable de Nòstra Dòna, transferida a Sant Martin de la Sala dins la primièra mitat del sègle XVII. Bèlsplans èra una sucursala de la diocèsi de Sant Pàpol; al civil, formava un cossolat ambe Rascós (nom supausat), situat al sud de Bèlsplans et probablament desparegut. Las fòrmas ancianas son : In terminio de Belsplas en 1198, Ad Pulchros Planos en 1205, Villa de Bellis Planis en 1291, Ecclesia de Pulchris Planis en 1317, Apud Bellasplanas en 1335, Vesplats al sègle XIV, Ecclesia Sancte Marie infra villam en 1435, Besplas en 1441, Le lieu des Plas en 1503, Château de Besplas en 1781, Village de Besplats al sègle XVIII, etc [6].
Lo nom demanda pas de traduccion e precisa la situacion geografica.
La Sala es una localitat despareguda del terrador de Bèlsplans. Las fòrmas ancianas son : Forum de la Sala en 1100, Terminium de Sala en 1167, In loco qui vocatur a la Sala en 1234, Consules de Salis juxta Lauracum en 1271 [7].
Lo nom de Sala ven del mot germanic e mai que mai francic saal (alemand Saal), « cambra , al sens de sala de recepcion d'un castèl », puèi « castèl » « residéncia senhorala fortificada » [8],[9]. Segon Negre, Sala es l'occitan sala, « residéncia senhorala »[10].
Sant Martin de la Sala es una anciana glèisa dels cavalièrs de Sant Joan de Jerusalèm, al terrador de Bèlsplans. Dins la primièra mitat del sègle XVII, venguèt, après la roïna de la glèisa Nòstra Dòna, la glèisa parroquiala de Bèlsplans. Se vei, a la cima de l'edifica, la crotz a las armas dels cavalièrs de Malta. Las fòrmas ancianas son : Ecclesia Sancti Martini de la Sala en 1123, Sanctus Martinus de Aule en 1242, Sanctus Martinus de Aula de Bellisplanis en 1300, Decimarium Beati Martini de Aula en 1309, Sanctus Martinus de Sala en 1315, Decimarium Sancti Martini de Sasala = la Sala [11].
Sant Martin, avesque de Tors, èra un evangelizator de las Gàllias al sègle IV [12],[13] e las parròquias que pòrtan son nom datan sovent de la Nauta Edat Mejana o de l'Antiquitat tardiva.

Rascós es una anciana sucursala de la diocèsi de Sant Pàpol del vocable de Sant Julian e de Santa Basilissa. Las fòrmas ancianas son : Rascas, comprene Rascos, en 1271, Decimarium Sancti Juliani de Ras[cutio] en 1284, Rascusium en 1308, Villa de Rascosio en 1317, De Rascassio en 1318, De Rastesio en 1318, Rascussium en 1318, Villare de Rascucio en 1320, Al barri de Rascous,... de Rascuisso,... de Rascussio en 1376, De Rasquissio..., de Rasqutis en 1317, In honorem sanctorum Juliani et Basilice, ecclesia parochialis de Rascucio,... de Rascos al sègle XV, Ecclesia de Rascuno, comprene de Rascucio al sègle XV, Saint Julien de Rascous..., faubourg et hortes de Rascous, ...église de Rascous, ...cimetière de Rascous al sègle XVII, La paroisse de Rascoux en 1787, Une église d'Airascous en 1793, Rascous en 1807 [14].
Le lòc, situat al nòrd-oèst de Marmuret segon la mapa de Cassini, es absent de totas las mapas desempuèi. Un sens de « tinhós » sembla malaisit per un vilatge.

Pus probablament que Sant Jaume, Sant Jacme es al nòrd de la comuna, près de la A 61.
Sant Jacme es una anciana glèisa parroquiala. Las fòrmas ancianas son : Ecclesia Sancti Jacobi de Villari Severic en 1162, Decimarium Sancti Jacobi de Villario en 1266, Barrium parochie Sancti Jacobi en 1362, L'église Saint Jacques en 1791, Ancien cimetière de l'église Saint Jacques en 1792, etc [15].

Administracion

[modificar | Modificar lo còdi]
Lista dels cònsols successius
Periòde Identitat Etiqueta Qualitat
junh de 1995 (2026) Jacques Danjou PS retirat d'engenhaire agricòla
  1995      
Totas las donadas son pas encara conegudas.
modificar « persona »
 v · d · m 
Evolucion demografica
Populacion comunala actuala (2013): 1250, totala: 1281

1793 1800 1806 1821 1831 1836 1841 1846 1851
1 662 1 719 1 843

1856 1861 1866 1872 1876 1881 1886 1891 1896
- - - - 1 647 - - - -

1901 1906 1911 1921 1926 1931 1936 1946 1954
- - 1 555 - - - - - -

1962 1968 1975 1982 1990 1999 2006 2007 2008
1 025



Cercar
874
1 049
1 122
1 147
1 163
2009 2010
1 174
1 192
1 200
1 221
Fonts
Base Cassini de l'EHESS (recercar) - Nombre retengut a partir de 1962 : Populacion sens comptes dobles - Sit de l'INSEE
Evolucion de la populacion 1962-2008
Evolucion de la populacion 1962-2008


  • En 2018 la populacion èra de 1210 abitants e la densitat èra de 36,58 ab/km².

Lòcs e monuments

[modificar | Modificar lo còdi]
Clicatz sus una vinheta per l’agrandir.

Personalitats ligadas amb la comuna

[modificar | Modificar lo còdi]

Véser tanben

[modificar | Modificar lo còdi]

Ligams extèrnes

[modificar | Modificar lo còdi]
  1. https://www.oocities.org/toponimiaoccitana/11d.html
  2. 2,0 et 2,1 https://tdf.locongres.org/files/assets/basic-html/page2336.html
  3. 3,0 et 3,1 L'abat SavartésDictionnaire topographique du département de l'Aude, p. 471. 
  4. «Dictionnaire topographique de la France».
  5. Albert Dauzat, Charles Rostaing, Dictionnaire étymologique des Noms de Lieux en France, Librairie Guénégaud, reedicion 1984, p. 715 e 717
  6. Abbé Sabarthès, Dictionnaire topographique du département de l'Aude, 1912, p. 32, legir en linha https://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k110095d/f124.item.texteImage
  7. Abbé Sabarthès, Dictionnaire topographique du département de l'Aude, 1912, p. 424, legir en linha https://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k110095d/f516.item.texteImage
  8. Albert Dauzat, Charles Rostaing, Dictionnaire étymologique des Noms de Lieux en France, Librairie Guénégaud, reedicion 1984, p. 580, a Saales
  9. Bénédicte Boyrie-Fénié, Jean-Jacques Fénié, Toponymie des Pays Occitans, edicions Sud-Ouest, 2007, p. 301
  10. Ernest Nègre, Toponymie générale de la France, 1990-98, vol. III, p. 1496, par. 27 134
  11. Abbé Sabarthès, Dictionnaire topographique du département de l'Aude, 1912, p. 403, legir en linha https://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k110095d/f495.item.texteImage
  12. Albert Dauzat, Charles Rostaing, Dictionnaire étymologique des Noms de Lieux en France, Librairie Guénégaud, reedicion 1984, p. 614-615
  13. https://nominis.cef.fr/contenus/saint/13/Saint-Martin-de-Tours.html
  14. Abbé Sabarthès, Dictionnaire topographique du département de l'Aude, 1912, p. 341, legir en linha https://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k110095d/f433.item.texteImage
  15. Abbé Sabarthès, Dictionnaire topographique du département de l'Aude, 1912, p. 390, legir en linha https://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k110095d/f482.item.texteImage