Naar inhoud springen

Hans Speidel

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Hans Speidel
Hans Speidel
Hans Speidel
Geboren 28 oktober 1897
Metzingen, Duitse Keizerrijk
Overleden 28 november 1984
Bad Honnef, Bondsrepubliek Duitsland
Rustplaats Prager Friedhof, Stuttgart, afd.: A 01, rij: 15, graf: 20[1][2]
Land/zijde Vlag van Duitse Keizerrijk Duitse Keizerrijk
Weimarrepubliek
Vlag van Nazi-Duitsland Nazi-Duitsland
Vlag van Bondsrepubliek Duitsland West-Duitsland
Onderdeel Vlag van Duitse Keizerrijk Deutsches Heer
Reichswehr
Wehrmacht
Bundeswehr
Dienstjaren 1914 - 1945
1955 - 1963
Rang Generalleutnant (Wehrmacht)
General (Bundeswehr)
Eenheid Grenadier-Regiment „König Karl“ (5. Württembergisches) Nr. 123
13. (Württ.) Infanterie-Regiment (Reichswehr)
33e Infanteriedivisie
Bevel Chefs des Generalstabes Heeresgruppe B
Chefs des Generalstabes Heeresgruppe Süd
Slagen/oorlogen Eerste Wereldoorlog

Tweede Wereldoorlog

Onderscheidingen Zie decoraties
Ander werk Militair attaché in Parijs
(1 oktober 1933)
Oberkommandierender NATO-Streitkräfte Mitteleuropa (1957-1963)

Hans Speidel (Metzingen, 28 oktober 1897 - Bad Honnef, 28 november 1984) was een Duits generaal gedurende de Tweede Wereldoorlog en de eerste Duitse opperbevelhebber van de NAVO tijdens de Koude Oorlog.

Speidel begon zijn militaire carrière in 1914 bij het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog en werd al spoedig bevorderd tot onderluitenant. Bij de Slag aan de Somme was hij aanvoerder en werd al spoedig adjudant. Na de oorlog bleef Speidel bij het Duitse leger en klom langzaam op tot de functie luitenant-kolonel. Hij nam met succes deel aan de Slag om Frankrijk tijdens de Tweede Wereldoorlog en in 1941 werd hij gepromoveerd tot kolonel. De promoties gingen door en in 1944 werd hij gepromoveerd tot stafchef onder Erwin Rommel, bij Heeresgruppe B. Nadat Rommel gewond was geraakt bij een luchtaanval, kreeg Speidel als generaal tijdelijk de leiding over Heeresgruppe B.

Speidel was een Duits nationalist en wilde vechten tegen Frankrijk en het Verdrag van Versailles ongedaan maken, maar kon zich niet vinden in de nazistische rassenpolitiek. Speidel was lid van de groep die het mislukte complot van 20 juli 1944 had opgezet, waarna de Gestapo hem voor het 'Ehrenhof', de krijgsraad van de Wehrmacht bracht. Deze pleitte hem echter 'niet schuldig, maar ook niet vrij van verdenkingen', waardoor hij niet bij het Volksgerichtshof van Roland Freisler hoefde te komen. Speidel werd echter wel gevangengezet. Een brief van Rommel aan Hitler om zijn vrijlating mocht niet baten. Tijdens zijn gevangenschap heeft hij desalniettemin aangegeven dat Rommel wist of moest hebben geweten van de aanslag op de Führer waardoor Rommel, als hoogste in rang, als hoofdverantwoordelijk werd beschouwd. Rommel werd daarop uiteindelijk gedwongen tot zelfdoding. Rommel was geen aanhanger van de nazi-ideologie en sloot zich uiteindelijk aan bij het verzet, maar hij was tegen een moordaanslag op Hitler, bang voor een burgeroorlog en het maken van een martelaar van Hitler. In plaats daarvan had hij een eigen plan bedacht, namelijk het westfront openstellen voor de geallieerden. Speidel wist samen met enkele commandanten te ontsnappen en onder te duiken. Op 29 april 1945 werd hij op zijn onderduikadres bevrijd door Franse troepen.

Na de oorlog werd Speidel hoogleraar moderne geschiedenis aan de Universiteit van Tübingen en publiceerde in 1950 zijn boek Invasion 1944. Na de Tweede Wereldoorlog werd een nieuw Duits leger opgezet, de Bundeswehr. Speidel sloot zich daar bij aan en kreeg hierdoor bij de NAVO de rang van generaal.

Hans Speidel kreeg in 1957 het NAVO-bevel over de geallieerde landstrijdkrachten in Midden-Europa. Na de benoeming van Speidel barstte een storm van kritiek los. Zijn rol tijdens de oorlog bleef omstreden.[3] Deze post heeft hij tot 1963 bekleed.

Graf op het Pragfriedhof in Stuttgart

Militaire loopbaan

[bewerken | brontekst bewerken]

Deutsches Heer

Wehrmacht

Bundeswehr

Zie de categorie Hans Speidel van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.