Kozaczyzna (lit. Kazitiškis) − wieś na Litwie, w rejonie Ignalino, 11 km na północ od Ignalina.

Kozaczyzna
Kazitiškis
Ilustracja
Państwo

 Litwa

Okręg

 uciański

Rejon

ignaliński

Gmina

Kozaczyzna

Populacja (2011)
• liczba ludności


343[1]

Położenie na mapie Litwy
Mapa konturowa Litwy, po prawej znajduje się punkt z opisem „Kozaczyzna”
Położenie na mapie Polski w 1939
Mapa konturowa Polski w 1939, blisko górnej krawiędzi po prawej znajduje się punkt z opisem „Kozaczyzna”
Ziemia55°26′30″N 26°08′40″E/55,441667 26,144444

W 2011 roku liczyła 343 mieszkańców.

Historia

edytuj

W dwudziestoleciu międzywojennym miasteczko leżało w Polsce, w województwie nowogródzkim (od 1926 w województwie wileńskim), w powiecie brasławskim (od 1926 w powiecie święciańskim)[2], w gminie Dukszty[3][4].

Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku zamieszkiwały tu 74 osoby, 70 było wyznania rzymskokatolickiego, a 4 stroobrzędowego. Jednocześnie 29 mieszkańców zadeklarowało polską przynależność narodową 45 inną (litewską). Było tu 16 budynków mieszkalnych[3]. W 1931 zamieszkiwały tu 83 osoby w 14 budynkach[4].

Miejscowość należała do miejscowej parafii rzymskokatolickiej. Podlegała pod Sąd Grodzki w Święcianach i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w m. Ignalinie[5].

Populacja

edytuj

Majątek ziemski

edytuj

Właścicielami miejscowego majątku byli Butlerowie (w XVIII wieku), Bielikowicze (na początku XIX wieku) oraz Mikulicz-Radeccy (od połowy XIX wieku do 1939).

Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku zamieszkiwało tu 34 osoby, wszystkie były wyznania rzymskokatolickiego. Jednocześnie 9 mieszkańców zadeklarowało polską przynależność narodową 25 litewską. Były tu 4 budynki mieszkalne[3]. W 1938 zamieszkiwało tu 59 osób w 5 budynkach[4].

Po majątku pozostał dwór zbudowany w XIX wieku oraz zabudowania gospodarcze i fontanna oraz park dworski o powierzchni 2,7 ha, będący od 1986 pomnikiem przyrody[6].

Przypisy

edytuj
  1. Utenos apskritis. Lietuvos statistikos departamentas. [dostęp 2020-04-12]. (lit.).
  2. Dz.U. z 1925 r. nr 67, poz. 472
  3. a b c Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych., t. 7, część 2, 1924, s. 6.
  4. a b c Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, t. 1, Warszawa 1938, s. 46.
  5. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej z oznaczeniem terytorjalnie im właściwych władz i urzędów oraz urządzeń komunikacyjnych, Przemyśl, Warszawa 1933, s. 46.
  6. Grzegorz Rąkowski: Ilustrowany przewodnik po zabytkach kultury na Litwie. Warszawa: Burchard Edition, 1999-10-16, s. 142-143. ISBN 83-87654-07-8.